Piotr Rubik
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3, 4, 5, 6 ... 23, 24, 25 Następny

Asia

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

Asia

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

Asia

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

Prześwietne zdjęcie!!!! Smile

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

Asia

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

Looknijcie sobie na to Smile

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

Asia

Skoro fotki Wam się podobają daję jeszcze dwie Smile

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

idrial

Mały wywiadzik Very Happy

SŁOWIAŃSKA DUSZA

SEMESTR: - Od najmłodszych lat grałeś na wiolonczeli, potem na fortepianie. Nie buntowałeś się? Nie brakowało Ci zwykłego chodzenia po drzewach zamiast ćwiczenia gam?

Piotr Rubik: - Byłem bardzo niesfornym dzieckiem, buntowałem się i rzeczywiście miałem ochotę się bawić. Nie przekonywało mnie, że ćwiczenie etiud przyda mi się za jakieś dwadzieścia lat. A jednocześnie zawsze chciałem grać. U moich dziadków stało pianino, na którym bardzo lubiłem brzdąkać. Ponieważ jestem leniwym człowiekiem, faktycznie nie chciało mi się ćwiczyć gam, jednak chęć tworzenia muzyki była tak silna, że grałem...

- Czyli właściwie nie miałeś dzieciństwa?

- Moje dzieciństwo trwało do 18. roku życia. Wtedy wyprowadziłem się z domu, nagle zacząłem żyć samodzielnie i zobaczyłem, że nie radzę sobie z pewnymi sprawami. To wydłużone dzieciństwo było bardzo dobre dla muzyki, ale opóźniło mnie w dojrzewaniu "życiowym", praktycznym - rodzice odciążali mnie od wszelkich obowiązków na rzecz muzyki. Emocjonalnie jednak to muzyka mnie rozwijała.

- Było ciężko?

- Nie zaszły drastyczne zmiany, bo wciąż robiłem to, co kocham - utrzymywałem się z muzyki. Ale różowo nie było. Muzyki nie można robić dla pieniędzy, bo to nie wyjdzie. Trzeba ją kochać.

- I sama miłość wystarczy?

- Mnie wystarczyła, motywowała... Miałem dwadzieścia lat i wcale nie czułem się gorszy, nie mając samochodu czy fajnych ciuchów. Nieważne były dla mnie pieniądze w tym czasie (mimo że marzyłem o różnych gadżetach), bo muzyka dawała mi satysfakcję. Sprawiała, że mogłem tak wpływać na emocje innych ludzi, że samochody stawały się przy tym niczym.

- W jaki sposób tworzysz?

- Komponowanie muzyki jest bardzo intymną czynnością. Siadam przy fortepianie i tak sobie "plumkam" godzinami. Z tego wyłania się jakiś motyw i za nim idę. Tak powstało bardzo wiele utworów.

- Powiedziałeś kiedyś, że zawsze zostawiasz pierwszą wersję swoich utworów. Czy tak jest naprawdę? Pierwszy pomysł jest najlepszy?

- Zawsze zostawiam pierwszą wersję, ten pierwszy motyw, bo jest najbliższy memu sercu. Wiadomo, że ulega obróbce pod tekst, wokalistę itp., ale sam pierwotny pomysł zostaje.

- Czy piszesz do szuflady, stwierdzasz na przykład, że jakaś piosenka Ci się nie podoba teraz, ale może przyjdą dla niej lepsze dni?

- Nie, jeśli coś mi się nie podoba, od razu to wyrzucam. Bywają jednak sytuacje, że napiszę coś dla kogoś, a on nie chce tego śpiewać. Tak było w przypadku Niech mówią, że to nie jest miłość. Wokalista, dla którego napisałem ten utwór, stwierdził, że "nie będzie tego gówna śpiewał". Piosenka dwa lata leżała w szufladzie, a teraz on pewnie pluje sobie w brodę...

- Jak sądzisz, dlaczego Tu es Petrus odniosło taki sukces? Co sprawiło, że ludzie chcą słuchać muzyki Piotra Rubika?

- Wszyscy kompozytorzy, producenci dźwięku startują z tego samego pułapu, mają takie same możliwości techniczne, sprzęt itp. To zaś, czy muzyka przemówi do ludzi, zależy od tego, co jest pomiędzy dźwiękami, od energii, którą przekazuje się ludziom. Ciężko to określić... Na przykład, gdy ja wychodzę na scenę i dyryguję Tu es Petrus, całkowicie się zapominam: skaczę, wywijam głową, ponosi mnie i nie ma w tym żadnej reżyserii. Idę w to na dwieście procent i, moim zdaniem, to udziela się ludziom.

- 13 marca w sklepach ukazała się płyta Rubikon. To podsumowanie Twojego dorobku artystycznego?

- Rubikon miał się ukazać w 2000 roku, ale nikt wówczas nie chciał go wydać. Twierdzono, że nie ma szans się sprzedać. Dzisiaj wydanie tamtej płyty jako nowej nie miałoby sensu, bo wiele się zmieniło w moim życiu, stylistyce. Dlatego, by nie zmarnować tamtych nagrań, ta płyta powstała jako swoista mieszanka. Są na niej i tamte - wtedy nowe, nikomu nieznane - i te popularne dziś i kojarzone ze mną utwory. Długo się zastanawiałem, czy ją wydać, jednak te piosenki były na pewnym etapie życia dla mnie bardzo ważne, dlatego zdecydowałem się na podsumowanie. Rozliczyłem się z przeszłością, a następna płyta będzie już zupełnie nowa.

- Co to znaczy?

- Chcę nagrać kolędy z chórem kieleckim Fermata w takim "chóralno-fermatowo-moim" stylu. Planuję również jeszcze jedną płytę, zupełnie oderwaną od Oratorium.

- Wszystko masz zaplanowane?

- Absolutnie nie. Jestem bardzo otwarty, wyznaję zasadę, że co ma być, to będzie. Zawsze wierzyłem w swojego Anioła Stróża. Naprawdę mam dużo szczęścia - bardzo często, kiedy coś nie wychodzi i przeżywam chwilowy dramat wewnętrzny, to potem okazuje się, że dzięki temu, że tamto nie wyszło, powstało coś bardzo fajnego. Tak na przykład było z Aniołami Europy.

- W wywiadach mówisz, że masz słowiańską duszę. Co przez to rozumiesz?

- To jest sposób podejścia do życia. Potrafię rzucić wszystko, wzruszyć się i pójść jak Kościuszko. Nie lubię półśrodków - u mnie jest albo bardzo głośno, albo cicho. Krytycy zarzucają mi przez to pompatyczność

- Do czego dążysz zawodowo?

- Chciałbym zrobić muzykę do jakiegoś bardzo dobrego filmu. Takiego na trzysta procent. Takiego dla dużych chłopców. Ale nawet jeśli dostałbym Oskara czy inną tego typu nagrodę - niczego to nie zmieni. Nadal będę robił to, co robiłem do tej pory.

- A prywatnie...?

- Chciałbym, żeby było ciepło, rodzinnie. To jest bardzo trudne w moim przypadku. Potrafię zrobić z życia bajkę, ale i koszmar. Nie jestem łatwym człowiekiem, ale wiem, że bywają gorsi. Na szczęście jestem z kimś, kto mnie dobrze rozumie, i mam nadzieję, że tak zostanie. Może dwoje dzieci - zrobimy sobie takie trio? Oczywiście chciałbym, żeby moje dziecko odziedziczyło wszelkie geny, także muzyczne, ale to się okaże...

- Po co właściwie zafarbowałeś włosy? Poza? Sposób na karierę?

- Ani jedno, ani drugie. Jakieś cztery lata temu bardzo dużo pozmieniałem w swoim życiu: schudłem, zacząłem o siebie dbać. I wtedy pomyślałem, że może by też coś zmienić z włosami. Zafarbowałem na dwa kolory: czarny i biały, a potem zapuściłem... Okazało się, że moje długie włosy nieźle współgrają z dyrygowaniem i tak już zostało. To było zupełnie poza muzyką - eksperyment po prostu.

- Z czego śmieje się Piotr Rubik?

- Bardzo lubię żartować, często ironicznie, i przez to narażam się znajomym i nieznajomym. Reaguję źle tylko wtedy, gdy ktoś nie żartuje dla żartu, lecz by komuś dowalić.

- A kiedy Piotr Rubik płacze?

- Płaczę często, łatwo się wzruszam. Nie wiem zresztą, czy to jest płacz, czy tylko łzy mi ciekną z oczu, gdy słyszę na przykład piękną muzykę lub widzę dobry film. Nie wstydzę się łez. Prawdziwy facet niby nie powinien płakać, ale wydaje mi się, że ci, którzy potrafią przyznawać się do swoich emocji i iść za nimi, często są silniejsi od tych, którzy je ukrywają.

- Jakiej muzyki słuchasz prywatnie?

- Prawie żadnej. Słucham muzyki przypadkiem, najczęściej w samochodzie. Ponieważ potrzebuję ciszy, spokoju, bardzo mało jest muzyki w moim domu. W ogóle jest mi ciężko słuchać dla przyjemności, bo zaraz widzę nuty, partyturę, analizuję, co jest zrobione dobrze, a co nie. To jest uboczny efekt bycia w branży muzycznej. Są utwory, których słucham z przyjemnością, ale tych jest mało.

- Co powiedziałbyś ludziom, którzy dopiero zaczynają swoja przygodę z muzyką?

- Nie wolno myśleć o pieniądzach, trzeba tylko podążać za swoją pasją. To jest bardzo ryzykowny zawód i potrzebne jest zarówno szczęście, jak i wytrwałość.

- Dziękujemy za rozmowę.

tajemnicza-ona

Fajny fajny.Ale o chodziło z tym,że on chce zrobić film "Dla dużych chłopców" bo nie rozumiem...

Asia

Pewnie coś w stylu...hhmmm... James Bond??

Asia

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

idrial

Śliczne

PP troszkę zmęczony Razz

Asia

Jak się tak namachał tym "kijaskiem" to na pewno zmęczony Smile

Właśnie przecież zrzucił 5 kg Very Happy

idrial

Jeśli jeszcze nie wiecie, to już wiecie Wink

Z forum PP.
PIOTR RUBIK: ,,W poniedziałek, 24.04, w TVP będzie transmisja z rozdania Wiktorów (do których zresztą jestem nominowany). Podczas gali wykonamy po raz pierwszy jeden z utworów z Psałterza Wrześniowego. "Psalm dla Ciebie" zaśpiewają M. Markiewicz, J. Radek, chór Fermata oraz ja - jako wiolonczelista i dyrygent;)"

Gość

p. Piotr Rubik na chacie Wirtualna Polska!!!!!!!!!!!!!! Razz

idrial

Rany....... ja to mam pecha.... Jak zwykle dowiaduję się po fakcie Sad

Ale czytałam calą rozmowę i raczej nic nowego tam nie było....
Zresztą zobaczcie sami:

[link widoczny dla zalogowanych]

ZeTh^

~Paulina_20: Czy Pani Olga Szomańska będzie jeszcze brała udział w koncertach?

P_Rubik: Tak, w najblizszym czasie bedziecie mogli ja uslyszec w Opolu.

to bylo najciekawsze pytanie i satyusfakcjonujaca odpowiedz